1. Analoog
Wie kent het nog:
Je gaat naar de fotowinkel, koopt een fotorolletje van 12, 24 of 36 opnames, ISO 100/21 DIN. Het merk doet er ook toe: Kodak, Fuji, Ilford, Agfa. Elk merk had zijn eigen karakteristieken. Kiezen uit kleur of zwart-wit, negatief of dia-positief.
Vervolgens maak je de achterwand van je fototoestel open, je frummelt het rolletje er in. Goed opletten dat hij pakt op het opwind-jasje Het is me wel eens gebeurd dat ik bij foto 40 argwaan kreeg, en toen pas merkte dat het filmpje niet goed in de camera zat. Ik heb daarna altijd gecontroleerd of het terugwikkelslingertje mee draaide met het transporteren van de film!), de achterwand weer dicht doen, een tot twee maal doordraaien. Je bent klaar om te gaan fotograferen.
Na 12, 24 of 36 opnames blokkeert je rolletje. Je drukt een knopje in, spoelt het filmpje weer terug in zijn cassette. Dan weer de achterwand open, rolletje er uit halen, terug in zijn doosje stoppen, en weer een nieuw rolletje in de camera laden.
Vervolgens naar de fotozaak (dia of kleurennegatief) om het filmpje te ontwikkelen en af te laten drukken, of naar je doka (zwart-wit), om zelf het rolletje te ontwikkelen en de (goede) foto’s zelf af te drukken.
Vakanties waren een afweging: hoeveel rolletjes zal ik mee nemen? De kosten van het kopen van de filmpjes en het vervolgens (laten) verwerken speelde zeker een rol. Het budget was in de regel niet erg riant. Vijf rolletjes (180 foto’s) was eigenlijk al veel.
Later kreeg je de 1-uur service: als je je rolletje weg bracht, kon je de foto’s een uur later weer ophalen.
De negatieven werden keurig in negatiefbladen in een map of album opgeborgen.
Foto’s retoucheren heb ik eigenlijk nooit gedaan. Ik had de spulletjes wel (erfenis van een paar jaar Fotovakschool), maar het was zo’n gedoe met inkten en kwastjes. Dat was dan nog maar stipjes weg werken. Laat staan als je een achtergond weg wilt halen: niet te doen.
Het doka gebeuren vond ik erg leuk. Ik heb heel wat tijd in het donker doorgebracht met filmpjes ontwikkelen en foto’s afdrukken. Zwart-wit wel te verstaan. Kleurenfoto’s liet ik afdrukken. Het was geen doen om dat zelf te doen.
Het was een mooie tijd.
De foto bij deze post is een gedigitaliseerde zwart-wit foto, in de jaren 80 gemaakt met de Minolta XD-7 of de Minolta X-500 bij de Opéra aan het Place de l’Opéra in Parijs.