Soms denk ik een aardig onderwerp te pakken te hebben voor een blog. Ik ga er mee aan de slag. Ik denk er nog wat over na, en ik ga wat schrijven. Gaandeweg kom ik er achter dat het idee niet zo uit pakt als gedacht, en dat ik het net zo goed niet hoef te schrijven. Het lijkt minder relevant dan ik in eerste instantie inschatte. Wie zit hier op te wachten? Maar vooral: Wat wil ik er mee?
Om een voorbeeld te geven: Ik wilde het hebben over de hoeveelheid foto’s die over ons uitgestort worden via sociale media, en sites voor fotografie. Ik wilde het hebben over hoe kritiekloos foto’s van commentaar voorzien worden: de aaaah’s en oooh’s vliegen je om de oren bij foto’s die ik niet eens zou willen plaatsen. Foto’s die ik middelmatig vind, worden als perfect omschreven.
Echter, meteen vat ook de gedachte post dat iedereen vooral zelf moet weten wat en hoe hij/zij foto’s laat zien. Wat voegt het toe als ik daar een opmerking over maak?
Ik vind dit een ietwat vreemde spagaat. Aan de ene kant wil ik best zeggen dat het gros van de foto’s wat mij betreft niet geüpload had moeten worden. Aan de andere kant zegt een stemmetje mij: wat boeit dat nou? Laat de mensen zelf weten wat ze doen!
Misschien moet ik het iets meer nuanceren. Platforms als Facebook kunnen de lat lager hebben liggen dan fotografie platforms als 500px of Flickr. Het gaat bij de eersten meer om het delen van een gebeurtenis, een emotie. Het gaat niet a priori om het showen van je kunnen als fotograaf.
Maar wat de fotografie platforms betreft: hier mag je toch wel een kritische houding van organisatie en fotografen verwachten. Maar hier wordt ook veel materiaal geüpload waarvan ik me echt afvraag waarom de fotograaf die foto zo nodig wil delen. Ook hier zijn de commentaren in superlatieven: Perfect! Wow! enzovoorts.
Door de hoera stemming is het ook moeilijk om een kritische, maar opbouwende kritiek te formuleren.
Het gaat er natuurlijk niet om om foto’s, en dus ook de mens erachter, af te kraken. Uiteindelijk is wie wat van een foto vindt een persoonlijke zaak. Dat ik iets niet mooi vind, wil niet zeggen dat een ander het wel geweldig kan vinden. Dus waarom zou ik het er dan eigenlijk over hebben?
Al met al vind ik toch dat er wel wat kritischer naar foto’s gekeken mag worden. Een leuke bijkomstigheid hiervan is dat deze (zelf)kritiek ertoe leidt dat je foto’s langzaamaan beter worden.
Dat ik mezelf terug fluit vanwege het niet relevante karakter heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat ik het onderwerp dat ik wil bespreken te groot maak. Het komt dan te ver van me af, waardoor het niet meer persoonlijk is.
Ik heb gemerkt dat dicht bij jezelf blijven beter werkt. Je schrijft dan natuurlijker, het loopt lekkerder en meer vanzelf. Je komt dan eerlijker over. De kunst is dus om van iets “groots” iets “kleins” en persoonlijks te maken.
Geloof me, dat is al een klus op zich.
De bijgaande foto is uit de serie “Onderweg”.